شعر

می‌خواهم در آستانت بگریم پیش از گمرکی شدن اشک‌هام، می‌خواهم دوستت بدارم ای بانوی من، تا بر ارابه‌ی زمان، تقویم‌ها را بگردانم، ماه‌ها و روزها را به نامی دیگر بخوانم. ساعات جهان را تنظیم کنم، با کوبه‌ی…

من تشنه‌ام و او به نازکی لبخندی آبدار است که از شرم بر شاخ درخت می‌روید. مهربان است همانند نت‌های سپید موسیقی. او به آرامی لمس خاطره است. مادام که از انگشت‌های ما بالا می‌رود و روی کاغذ فرود…

افسوس عمر ما کوتاه بود. ما خیلی از آرزوهای ناتمام را می‌بایست به گور می‌بردیم. این تابوت‌های خیس، در این باران چه سرنوشتی دارند. ما که حدسی نداریم. شما چه حدسی دارید. شما هم که روبه روی ما…

گاهی عابری دلزده شب، درِ این خانه را می‌کوفت. تکه نانی و روزنامه‌ای بیات را پشت در می‌گذاشت و در سرما غیب می‌شد. چه تفاوت داشت که ما چهره‌اش را در سرما ببینیم یا نبینیم. چاقوها بران، ماهیان قرمز…

کلید اتاق مسافرخانه همیشه در دستان تو بود. خاموش به اتاق مسافرخانه رفتیم، جوان و خاموش بودیم. صاحب مسافرخانه از خنده های ما خشنود بود. پس گاهی صبحانه به ما تعارف می‌کرد. در اتاق مسافرخانه…

با تکه نانی، سوار بر اسبی مفلوک به سوی پایان بیابان حرکت کرد. تکه نان را به دریا انداختند. هر روز با شن دریا، خانه‌ای می‌ساختند. می‌خواستند این خانه دوام داشته باشد. قصدشان این بود که به دریا وصل شوند…

گاهی می‌پرسم: شک و یقین، باهم چه تفاوتی دارند؟ اوج پوچی هنگامی فرا می‌رسد که ورقه های استخدام و نسخه های بیماری‌ها را برای تجدید از خانه بیرون می‌برم. غروب که شد، فقط گوشه هایی…