جهان ساعتش را با چشم های تو تنظیم می کند

در کتاب جهان ساعتش را با چشم های تو تنظیم می کند می‌خوانیم: می‌خواهم دوستت بدارم پیش از آنکه باغ های عشق را، به فرمانی فاشیستی ممنوع کنند، می‌خواهم با تو فنجانی بنوشم، پیش از مصادره‌ی قهوه‌ها و فنجان‌ها. می‌خواهم دمی با تو بنشینم، پیش از آنکه پلیس برسد از راه، می‌خواهم در آغوشت بگیرم. پیش از دستگیری دهان و بازوهام.

می‌خواهم در آستانت بگریم پیش از گمرکی شدن اشک‌هام، می‌خواهم دوستت بدارم ای بانوی من، تا بر ارابه‌ی زمان، تقویم‌ها را بگردانم، ماه‌ها و روزها را به نامی دیگر بخوانم. ساعات جهان را تنظیم کنم، با کوبه ی گام هایت و نسیم‌ات افشانِ قهوه خانه. دوستت دارم ای بانوی من، به دفاع از حق اسب، در شیهه‌ای که خود می‌خواهد. به دفاع از حق زن در سواری که خود می‌خواهد.

به دفاع از حق ماهی، در آشنایی که خود می‌خواهد. به دفاع از حق درخت، در تحول برگ‌هایش. به دفاع از حق ملت در تغییر حاکمانش، چنان که خود می‌خواهد. می‌خواهم دوستت بدارم ای بانو، تا سر بریده‌ی بیروت را بازگردانم به او. طیلسان آبی‌اش را به دریایش، شعرهای سوخته را به شاعرانش، میخواهم که بازگردانم به چایکوفسکی قوی سپیدش را… (ص16 کتاب جهان ساعتش را با چشم های تو تنظیم می کند)

به الوار کلیدهای پاریس را، به ون گوگ گل‌های آفتاب را، به آراگون چشمان السا را و شانه های لیلی را… می‌خواهم معشوق من باشی، تا پیروزی شعر بر تپانچه و صداخفه کن، تا پیروزی دانشجو بر گاز اشک آور، تا پیروزی گل سرخ بر باتوم و پیروزی کتابخانه‌ها بر کارخانه های اسلحه سازی… 

می‌خواهم دوستت بدارم تا اشیایی را بیابم که شبیه منند. درختانی را که در پیام می‌آمدند گربه های شامی را که چنگم می‌زدند، نوشته هایی را که مرا می‌نوشتند، می‌خواهم باز کنم تمام کشوهایی را که مادرم حلقه‌ی ازدواجش را در آنها پنهان می‌کرد، دستبندهای مفتول طلایش را، تسبیح حجازی اش را و تارهایی از موهای زرین تولدم… بانوی من همه چیز در حالت اغماست. ماهواره بر ماه قرص شاعران پیروز است…