فریاد مکتوم

فریاد مکتوم دفتری است که دوگانه‌ای عشق را به تصویر می‌کشد. عشق نور است و نور دوگانه است، گاه زندگانی است و گاه عدم است. در این کتاب شاعر گاه عشق را والا شمرده شده و گاه آن را ملامت نموده است. گاه عاشق مهربانی را می‌جوید در عالم و نمی یابد مگر در قلب معشوقش و گاه عشق را سراب می‌داند و می نویسد:

«و مجنون در سراب عاشقی غرق است/ قلبش خوب می‌داند که لیلی را دگر یاریست/ با او ره به سر برده‌‎ست.»

گاه معشوق را حقیقتی محض می‌داند و گاه از آن به سایه یاد می‌کند. گاه عشق را سر منشا زندگانی می‌داند و گاه عاشق را کور و کری می‌داند که گمان بر زندگانی بی‌نقص برده است. گاه معشوق را منشا تمامی دردها و رنج های عاشق می‌داند و چهره‌ی تاریکی از عشق به رخ می‌کشد و گاهی معشوق را مرهم زخم و جان پناه برای عاشق می‌داند.

اینجاست که می‌خواهد بگوید عشق نه سیه است، نه سفید؛ عشق موجودی است خاکستری. گاه وحشی است به سان گرگی خاکستری، گاه دیر فهم است یا که شاید نافهم است به سان آن دراز گوش مبارک الصوت که می‌گویندش خر و خریست خاکستری لکن زمانی است که عشق نجیب است خاکستری است اما اسبی‌ست خاکستری.