انسان طاغی

دانلود کتاب انسان طاغی

آلبر کامو کتاب انسان طاغی را پس از پایان جنگ جهانی دوم به نگارش درآورده است و حضور مکاتب مختلف مسيحيت، نیست‌انگاری، فاشيسم و كمونيسم در آن دیده می‌شود. ابتدا کتاب یک دیباچه‌ی جامع از نویسنده آورده شده است که در آن می‌گوید: پاره‌ای جنایت‌ها، جنایت بی‌خردی است و پاره‌ای جنایت منطق. مرز میان این دو روشن نیست، اما قوانین کیفری با بهره‌گیری از مفهوم عملی «نیت قبلی» آن دو را از هم جدا می‌کند. ما در عصر جنایت‌های کامل و با نیت قبلی به سر می‌بریم.

جنایتکاران این عصر دیگر آن کودکان بی‌پناهی نیستند که عشق را بهانه می‌کردند. برعکس افراد بالغ‌اند و بهانه کاملی هم دارند: فلسفه. و فلسفه می‌تواند به هر منظوری به کار بسته شود حتی برای تبدیل آدم کشان به قاضیان. کتاب انسان طاغی با نام «عصیانگر» نیز به فارسی منتشر شده است، این اثر شامل پنج فصل «طاغی»، «طغیان متافیزیکی»، طغیان تاریخی»، «طغیان و هنر» و «تفکر در نیمروز» است.

چکیده کتاب

آلبر کامو بر آن است که انسان تنها با «طغیان» می‌تواند با پوچی مقابله کند. او گفتۀ معروف دکارت را به این شکل درآورد: «طغیان می‌کنم، پس هستم!» آلبر کامو اذعان دارد که با هیچ چیز نمی‌توان «پوچی بنیادین هستی» را درمان کرد، اما شاید بتوان از درد آن اندکی کاست. در اندیشۀ کامو آدمی با طغیان به آزادی و خودآگاهی می‌رسد. آزادی‌های خود را دلیرانه پاس می‌دارد و محدودیت‌های خود را فروتنانه می‌پذیرد.

گفته شده که طغیان کامو پاسخی فلسفی نیست، بلکه تنها رهنمودی اخلاقی‌ست. آلبر کامو عقیده دارد که باید با شوقی وافر به روی زندگی آغوش باز کرد، از آن کام گرفت و دلیرانه با زشتی‌ها و پلیدی‌های آن پیکار کرد. کامو با انتشار رسالۀ «انسان طاغی» در سال ۱۹۵۱ راهش را از یاران پیشین خود در مکتب اگزیستانسیالیسم جدا کرد.

بخشی از متن کتاب انسان طاغی

ارزش‌ها، بنا به معتبرترین منابع، یعنی «نشانه‌های تبدیل واقعیت به حقوق، تبدیل آنچه خواسته می‌شود به آنچه خواستنی است (معمولاً پس از گذشتن از صافی آنچه عرفا خواستنی انگاشته می‌شود.) تبدیل واقعیت‌ها به حقوق، چنانکه دیده‌ایم، در طغیان آشکار است؛ «چیزها باید این‌گونه باشند» جای خود را به «من می‌خواهم که چیزها این‌گونه باشند» می‌دهد. به‌علاوه شاید مفهوم گردن نهادن فرد به خیر مشترک هم به میان آید. ظهور مفهوم «همه یا هیچ» نشان می‎دهد که طغیان، برخلاف عقیده رایج و به‌رغم این واقعیت که زاده فردگرایانه‌ترین عناصر وجود انسان است، مفهوم فرد را نادیده می‌گیرد.

اگر فردی در عمل به مردن رضایت دهد و هرگاه وضعیت ایجاب کند، مرگ را همچون سرانجام طغیان خویش پذیرا شود نشان می‌دهد که آماده فداکردن خویش برای آن خیر مشترکی است که در نظر او از سرنوشت خود او بیشتر اهمیت دارد. او که مخاطره مرگ را به انکار حقوق مورد دفاع خود ترجیح می‌دهد. به این دلیل چنین می‌کند که به نظرش آن حقوق از خود او بیشتر اهمیت دارد. بنابراین به پشتوانه ارزش‌های ویژه‌ای دست به عمل می‌زند که هنوز مبهم‌اند، اما او احساس می‌کند که میان او و همه آدمیان مشترک‌اند.

ما شاهدیم آن تصدیقی که آميخته هر کردار طاغیانه است به چیزی تسری می‌یابد که فرد را چنان تعالی می‌بخشد که از تنهایی خویش جدا می‌شود و تعقل عمل می‌یابد. اما، باید توجه داشته باشیم، مفهوم ارزش‌ها به صورتی که پیش از هر عملی موجود باشد با مکتب‌های صرفاً تاریخی فلسفی که در آن‌ها ارزش‌ها فقط با عمل اثبات می‌شوند (اگر اصولاً اثباتی در کار باشد) در تناقض است. تحلیل طغیان، به‌ناچار ما را به این گمان می‌کشاند که برخلاف فرض‌های تفکر معاصر، چیزی به نام طبیعت انسانی آن‌گونه که یونانیان بدان باور داشتند، وجود دارد. اگر چیزی در خویشتن آدمی ارزش حفظ کردن نداشته باشد، پس چرا طغیان کنیم؟ برده خود را به خاطر همه کسانی که در جهان هستند بیان می‌کند، زیرا به این نتیجه می‌رسد که فرمانی معین به چیزی در درون او بی‌حرمتی کرده که تنها از آن او نیست، بلکه میان او و همه آدمیان – حتی آن کسی که او را می‌آزارد و بر او ستم روا می‌دارد – مشترک است.

درباره نویسنده کتاب عصیانگر

آلبر کامو در ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در دهکده‌ای کوچک در الجزایر به دنیا آمد. پدرش «لوسین کامو» یک سال بعد از به دنیا آمدن او در نبرد مارن در جنگ جهانی اول کشته شد و از آن به بعد آلبر همراه با مادرش (که اصالتاً اسپانیایی بود) به خانهٔ مادر مادری‌اش در الجزیره می‌رود. خانوادهٔ کامو جزو آن دسته از مهاجرانی بودند که از فرانسه برای گرفتن زمین و کشاورزی به الجزایر آمده بودند. کودکی کامو در یک زندگی فقیرانه‌ٔ طبقه‌ٔ کارگری سپری شد. فقر، احترام به رنج و همدردی با بی چارگان را به او یاد داد.

آلبر کامو بر آن است که انسان تنها با «طغیان» می‌تواند با پوچی مقابله کند.

او گفتۀ معروف دکارت را به این شکل درآورد: «طغیان می‌کنم، پس هستم!» آلبر کامو اذعان دارد که با هیچ چیز نمی‌توان «پوچی بنیادین هستی» را درمان کرد، اما شاید بتوان از درد آن اندکی کاست. در اندیشۀ کامو آدمی با طغیان به آزادی و خودآگاهی می‌رسد. آزادی‌های خود را دلیرانه پاس می‌دارد و محدودیت‌های خود را فروتنانه می‌پذیرد. گفته شده که طغیان کامو پاسخی فلسفی نیست، بلکه تنها رهنمودی اخلاقی‌ست. کامو عقیده دارد که باید با شوقی وافر به روی زندگی آغوش باز کرد، از آن کام گرفت و دلیرانه با زشتی‌ها و پلیدی‌های آن پیکار کرد. کامو با انتشار رسالۀ «انسان طاغی» در سال ۱۹۵۱ راهش را از یاران پیشین خود در مکتب اگزیستانسیالیسم جدا کرد.

خواندن کتاب انسان طاغی (عصیانگر)را به همه طرفداران قلم آلبر کامو پیشنهاد می کنیم.

شاید به این کتاب ها نیز علاقمند باشید:

1. رمان طاعون
2. آدم اول
3. رمان بیگانه
4. پکوپن زیبا
5. پشت و رو

تعداد بازدید: 2,746 بار

عنوان کتاب: انسان طاغی (عصیانگر)

نویسنده: آلبر کامو

مترجم: مهبد ایرانی طلب

تعداد صفحات کتاب: 357 صفحه

زبان کتاب: فارسی

حجم فایل: 4.63 مگابایت

نوع فایل: PDF

منبع: شهرکتاب