دانلود کتاب دست آخر
برای اینکه کتاب دست آخر (آخر بازی) را بهتر متوجه شوید، سعی کنید ابتدا با اندیشه های نویسنده آشنا شوید وگرنه از متن کتاب چیز زیادی عایدتان نمیشود.
با توجه به اندیشه های پوچ گرایانه ای که ساموئل بکت دارد، در اینجا هم همچون نمایشنامه در انتظار گودو با استفاده از دیالوگ های کوتاه و گاها تکراری در پی نفی معنا و ایجاد یک فضای نامطمئن و اضطراب آور است. بکت بر این باور است که ما نمی توانیم با استفاده از کلمات، جهان را تعریف کنیم و بشناسیم، چون واژه ها توانایی این کار را ندارند.
در نتیجه سعی و تلاش انسان در این امر به اندازه ی خودِ جهان، کاری پوچ و بیهوده ست، بکت در لابه لای دیالوگ های نمایشنامه آخر بازی بارها مستقیما به این موضوع اشاره می کند ولی در کتاب در انتظار گودو آن را غیرمستقیم به سخره می گیرد.
خلاصه کتاب
نمایشنامه دست آخر روایت زندگی و گفتگوی دو نفر: یک ارباب و خدمتکارش است که گویی تنها بازمانده های جهان هستند و گرفتار رنجی عجیب شده‌اند. «هم»، یک ارباب است که در گذشته‌ی خود جرم‌ها و ظلم های زیادی مرتکب شده است. او که کور و افلیج است و پاهایش را هم بر اثر حادثه‌ای از دست داده است، برای انجام کارهایش به «کلاو» نیاز دارد.
به نظر می‌رسد که همه‌ی حیات در دنیا تمام شده است و «هم» و «کلاو» و پدر و مادر «هم» تنها بازمانده های روی زمین هستند. محل زندگی آنها دو پنجره دارد. یک پنجره رو به خشکی باز میشود و یکی رو به دریا. «کلاو» از انجام کارهای تکراری خسته شده است و مدام حرف رفتن را می زند. در نهایت هم تصمیمش را برای رفتن قطعی میکند اما نمی‌رود. مادر «هم» می میرد و پدرش هم علائم حیاتی را از دست می دهد.
«هم» نیز تمام نشانه های حیات (سوتی که با آن «کلاو» را صدا میکند و سگ عروسکی و عصایش) را از خود جدا میکند و دور می‌اندازد و آماده‌ی مردن میشود. این کتاب سبکی مینیمالیستی دارد و به خوبی مواجه شدن انسان را با مرگ به تصویر می‌کشد. ساموئل بکت اولین بار نمایشنامه دست آخر را به زبان فرانسه به نگارش درآورد، سپس خودش آن را به انگلیسی ترجمه نمود. این اثر در کنار نمایشنامه در انتظار گودو از آثار شاخص این نویسنده پوچ‌گرا به شمار می‌آید.
داستان نمایشنامه آخر بازی، بعد از وقوع فاجعه ای آخرالزمانی شروع می شود؛ فاجعه ای که اطلاعات و جزئیات زیادی از آن به مخاطب داده نمی شود. هَم به همراه خدمتکارش، کلاو، پدرش، نگ و مادرش، نل در خانه ی خودش گیر افتاده است.
ساموئل بکت که خود از طرفداران دوآتشه ی شطرنج بود، در نمایشنامه دست آخر، لحظات پایانی شطرنج را با آخرین روزها و ساعات زندگی مقایسه کرده است. بکت دریافته بود که مرگ، نتیجه ی نهایی است و صرف نظر از این که آدم چگونه بازی کرده باشد، درنهایت خواهد مرد.
بخشی از متن کتاب
حافظه ضبط شده روی نوار، تراکمی تردیدآمیز از جهان گذشته را برمی سازد. کراپ نمیتواند «نقطه اعتدالین حافظه» را به یاد بیاورد؛ او باید معنای «بیوگی» را در لغت نامه جست وجو کند، کلمه ای که زمانی معنایش را می دانست؛ هر دو لحظه در تخیلش نقش مایه جای گیرشده مادر روبه موتش را از نو به نمایش در می آورند. این صحنه ای است که او تصمیم میگیرد نه رویش درنگ کند (جنبه ارادی مورد تأکید است) نه از حد خاصی بیشتر بازسازی اش کند.
تجلی اصلی او در رابطه با دختری در قایق است، خاطره ای که او را شگفت زده میکند تا علی رغم میلش تحت تأثیر نیروی حافظه غیرارادی قرار گیرد. بکت این نقش مایه را در هی جو نیز مطرح کرد که در آن ذهن، تخیل خلاق، درامی پیچیده تر از حافظه و عذاب وجدان را میسازد و اجرا می کند. حافظه ارادی دلالت بر گذشته موثق شیء و بازگشت ممکن او به زمان حال دارد. در Is It How ذهن میکوشد «گستره های پهناور» زمان را در برگیرد:
«مگر اینکه ضبط شده های روی کائوچو یا امثال آن نسلها زندگی روی کائوچو را بتوان تصور کرد چیزی مانع نمیشود همه را درهم بیامیز نظم طبیعی را عوض کن با آن بازیگوشی کن» حافظه طبق درک لایبنیتس کارکردی بایگانی مانند دارد. یک متکلم بطنی است که صداهای گذشته را به گفتار حال پرتاب میکند؛ این قوه جان بخشی شده، حافظه، به صدای دراماتیک بدل میگردد. حافظه با داستان در می آمیزد و بدین ترتیب تمایز بین ارادی و غیرارادی که پیروزمندانه در در جستجوی زمان از دست رفته تصدیق شده و در پروست اظهار گشته، فرسوده میشود.
شخصیتهای بکت با درکی عمیق از حافظه غیر قابل اطمینان و از فرایندی داستانی که از کنش به یادآوری غیر قابل تمییز است، برجای میمانند. این احساس که در آثار متأخر بکت مرکزیت دارد، غالباً مورد تمسخر واقع میشود. چرک نویس برای تئاتر ۲ می اندیشد: «حافظه… حافظه…. (کاغذی بر می دارد) نقل قول میکنم: «یک فیل برای خوردن خوب است یک گنجشک برای گوشهای لیدیایی».
O در فیلم از مراحل گوناگون زندگی اش عکس میگیرد و پاره شان میکند. در عکس های تک گویی، «عکسهایی از… او فقط گفت عزیزانش» از دیوار کنده و ریز ریز می شوند، همچنان که کلمه «کنده شدن» (عشق) قادر نیست مسبب وقوع وصال مطلوب شود. یک استثنای آشکار آن زمان است که از سه صدا، که هر کدام جنبه ای از گذشته است، بهره می جوید و لبخند نهایی راوی نشان دهنده پیروزی بی دوام نظم…
نقد کتاب دست آخر
ساموئل بکت برنده جایزه نوبل ادبی در کتاب دست آخر در قالب نمایشنامه‌ای تک پرده‌ای، ماجرای زندگی یک ارباب را به همراه خدمتکارانش شرح می‌دهد که گویی تنها بازمانده های جهان هستند و دچار رنجی عجیب شده‌اند.
آنطور که مشهور است کتاب در مورد آخر جهان است، اما همۀ نمایشنامه‌ها بکت نوعی دست آخر محسوب می‌شوند. آنها به‌طور مشخص در مورد زوال، پوسیدگی و اضمحلال هستند و نیز در باب فاجعه. در کار بکت فاجعه نه تنها قابل نقل به صورت مستقیم نیست، بلکه اساسا پایان نمی‌یابد، همیشه بیخ‌گوش ماست.
فاجعه مدام اشکال جدیدی به خود میگیرد؛ از احتمال جنگ‌های ویرانگر، تا شکنجه و ظلم حکومت های خودکامه، و فجایع زیست‌محیطی، که نمود بارز همۀ آنها را می‌توان در کتاب دست آخر دید. این کتاب قبلا با عنوان «آخر بازی: نمایشنامه‌ای در یک پرده همراه با نمایش بدون کلام پانتومیم برای بازیگر» منتشر شده بود. علاوه‌بر متن نمایشنامه، زندگینامه‌ی نویسنده نیز در بخش پایانی کتاب ارائه شده است.
مطالعه کتاب دست آخر به دوستداران تئاتر و ادبیات نمایشی و طرفدارن ساموئل بکت پیشنهاد میشود.
کتاب های پیشنهادی
تعداد بازدید: 533 بار
عنوان کتاب: دست آخر
(آخر بازی)
نمایشی در یک پرده
جز برترین کتاب های اگزیستانسیالیسم
نویسنده: ساموئل بکت
برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات سال 1969
مترجم: مهدی نوید
تعداد صفحات کتاب: 255 صفحه
زبان کتاب: فارسی
حجم فایل: 17.81 مگابایت
نوع فایل: PDF (ZIP)
منبع: شهرکتاب
