تلاش بیهوده عشق

معرفی نمایشنامه تلاش بیهوده عشق

نمایشنامه تلاش بیهوده عشق احتمالا در سال ۱۵۹۷ نوشته شده است اما در بین محققان در این مورد اختلاف نظری وجود دارد ولی سبک داستان نشان می دهد که مشابه نمایشنامه های اولیه شکسپر از قبیل رومیو و جولیت است و نوع لطیفه ها و مطالب واضح می سازد که برای عده معینی نوشته شده است و به طور خصوصی روی صحنه آمده است.

طرح داستان از خود شکسپیر است و منبعی که شکسپیر از آن الهام گرفته است به جز وقایع تاریخی دوره معاصر نمی توان برای آن منبعی یافت . اگرچه نوع اسامی که برای بعضی از شخصیت های نمایشنامه برگزیده نشان می دهد که باید ارتباطی با نوع کمدی متداول فرانسه وجود داشته باشد. در این نمایشنامه شکسپیر تلاش بیهوده بازیگران و تظاهر آنها را به مقاومت در برابر کشش عشق و بالاخره شکستن آنان را در مقابل این قدرت عظیم نشان می دهد. او در لفافه ی طنز طبیعت واقعی انسان و انحراف از آن را می نمایاند.«تربیت واقعی این نیست که انسان وارد دنیای فرهنگ رویایی شود، بلکه باید خود را تابع انضباط غم و شادی سازد.»

مروری بر کتاب 

فردیناند پادشاه ناواره ناگهان اراده کرده‌است ک۶ه به جای تفریحات معمولی و همیشگی درباری، کاخ خود را به صورت آکادمی برای کسب علم و دانش درآورد. در مجلس عیشی که در کاخ برگزار می‌شود سرانجام میعاد بسته می‌شود که در مدت سه سال مردان دربار جز مطالعه و روزه گرفتن و فقط سه ساعت خواب در شبانه روز کار دیگری انجام ندهند؛ و از همه مهم تر با هیچ زنی حرف نزنند…داستان در موردِ «شاه فردیناند» و ندیمانِ او «برون» ، «لانگاویل» و «دومن» میباشد که تصمیمی عجیب میگرند و با یکدیگر پیمان میبندند که به مدتِ سه سال نباید با هیچ زنی تماس داشته باشند- هفته ای یکروز نباید دست به غذا بزنند و در روزهایِ دیگر نیز روزی یک وعده باید غذا بخورند- شبی سه ساعت بیشتر نباید بخوابند- وقتِ خود را باید صرفِ مطالعه و کتاب خوانی نمایند. ‎همه چیز به مدتِ دو روز به خوبی پیش می رود تا آنکه شاهزاده خانمی فرانسوی و زیبارو به آنجا رفته و میهمانِ «شاه فردیناند» میشود… ولی از آنجایی که شاه سوگند یاد کرده که سه سال هیچ زنی را وارد کاخِ خود نکند، شاهزاده خانم را به صحرا میبرد… شاهزاده خانم ندیمه هایی زیبا به نام هایِ «رزالین» و «کاترین» و «ماریا» را همراهِ خود به آنجا برده است. مردهایی که هر کدام نقشِ اصلی داستان هستند و با یکدیگر آن پیمانِ عجیب و غریب را بسته اند، یک دل نه صد دل، عاشقِ دخترانِ داستان میشوند…. حال بر سرِ دو راهی مانده اند که به سویِ عشق بروند یا بر عهد و پیمانی که با یکدیگر بسته اند، پایبند بمانند. ‎بهتراست خودتان این نمایشنامهٔ زیبا را بخوانید تا ببینید شاهزاده و ندیمه هایش چه بلایی بر سرِ شاه و سه ندیمش می آورند و چه شرط و شروطی برای آنها در نظر می گیرند.

هدف شکسپیر از این نمایشنامه

«شکسپیر» با این نمایشنامه، می خواهد این را بگوید که: انسان نباید بر خلافِ آنچه طبیعتِ وجودش می باشد و آنچه طبیعت مقرر داشته، رفتار کند.. زیرا انحراف از آن، مشکلاتی را به وجود می آورد که انسان را از سعادت و خوشبختی دور میسازد.. بنابراین «شکسپیر» تأکید دارد که: تربیتِ واقعی این نیست که انسان وارد دنیایِ فرهنگِ رویایی شود، بلکه باید خودش را تابعِ قوانینِ غم و شادی، گرداند… انسان نیاز به عشق دارد، چرا باید خودش را از آن محروم کند؟ انسان نیاز به خواب و خوراک دارد. چرا باید با روزه و ریاضت کشیدن، به جسم و روان و روحیهٔ خویش آسیب وارد کند؟؟ بهترین کار این است که از زندگی لذت برد، بی آنکه به دیگران و طبیعت آسیب رساند… زن و مرد، هر دو به وجودِ یکدیگر نیازمند هستند، پس نباید بر خلافِ سرشتی که طبیعت در وجودِ آنها قرار داده است، رفتار کنند.

مکان رخدادهای نمایشنامه

یک سرزمین پادشاهی کهن در «شمال اسپانیا»، و «جنوب فرانسه»، به نام: «ناواره» است.؛ «فردیناند پادشاه ناواره» ناگهان اراده کرده‌ است، که به جای تفریحات معمولی و همیشگی درباری، کاخ خود را، به صورت آکادمی، برای کسب علم و دانش، درآورد.؛ در مجلس عیشی که در کاخ برگزار می‌شود، سرانجام میعاد بسته می‌شود، که در مدت سه سال، مردان دربار، جز مطالعه، و روزه گرفتن، و تنها سه ساعت خواب در شبانه روز، کار دیگری انجام ندهند؛ و از همه مهمتر با هیچ زنی نیز حرف نزنند.

تعداد بازدید: 3,397 بار