نمایشنامه کوتوله ها

دانلود نمایشنامه کوتوله ها pdf

نمایشنامه کوتوله ها از نویسنده‌ای است که در ايران چهره‌ای شناخته شده است و در سال ۲۰۰۵ میلادی برنده جایزه نوبل ادبیات شد.

هارولد پینتر با اینکه در دسته‌ی نمایشنامه نویسان پوچ‌گرا و عبث‌گرا قرار گرفته، اما نمایشنامه نویسانِ جهان از او و سبک نوشتنش تاثیر زیادی گرفته اند. پینتر در نمایشنامه هایش، به فراوانی از مکث و سکوت استفاده می‌کند.

نویسنده نمایشنامه کوتوله ها برای اولین بار به توضیح کاملا دقیق صحنه پرداخته است، کاری که قبل از او چندان رایج نبوده است. اغلب نمایشنامه‌‌ هایی که پینتر تابه‌حال نوشته غیرمعمول‌اند، زیرا معنای آن‌ها به‌وجود تماشاگر وابسته ‌است. نمایشنامه‌های او به‌‌تنهایی چیزی را در بر نمی‌گیرند، بلکه این ذهن تماشاگر نمایش است که باید معنایی برای آنچه می‌بیند بیافریند.

خلاصه کتاب

نویسنده‌ی نمایشنامه کوتوله ها به‌عنوان یک درام‌ نویس برای تماشاگرانش اثری خاص می‌آفریند و اجازه می‌دهد تا هر تماشاگری برداشت ‌شخصی و درگیری‌های ذهنی خود را در مواجهه با موقعیت ارائه‌ شده داشته باشد. نمایشنامه‌های هارولد پینتر اغلب از یک تصویر قدرتمند آغاز می‌شوند. بسیاری از آنها در درون اتاقی اتفاق می‌افتند که ساکنان آن توسط نیروها یا مردانی که هدفشان، نه برای کاراکترها و نه برای تماشاگران مشخص است، تهدید می‌شوند.

در آثار پینتر از «زبان»، تنها به‌عنوان یک وسیله‌ی بیانی‌ – ارتباطی استفاده نمی‌شود، بلکه زبان به‌عنوان یک سلاح به‌کار برده می‌شود. همچنین سکوت شخصیت‌های پینتر به‌عنوان یک ویژگی، ناشی از ترس، خشم، چیرگی و هراس از صمیمیت است.

گفت‌و گوهای کوتاه و مقطعی که به شخصیت پردازی‌های دقیق و کامل منتهی می‌شود، انتخاب درست کلمات، قابلیت‌های نمایشی بالا و ارتباط صحیح با تماشاگر از دیگر ویژگی‌های آثار اوست. داستان نمایشنامه کوتوله ها در بریتانیایِ پس از جنگ اتفاق می افتد و به ماجرای زندگی و دغدغه های چهار جوان لندنی می پردازد:

• لِن که در ایستگاه قطار کار می کند ولی عاشق مفاهیم انتزاعی ریاضی است،
• مارک که گاهی اوقات به بازیگری می پردازد.
• و زوجی جوان با نام های ویرجینیا و پیت که در حال تلاش برای تعریف چارچوب های رابطه ی خود هستند.

در فرآیند تکامل این دوستیِ چهارجانبه و مسائلی که از آن ناشی می شود، به واسطه ی محدودیت ها و چارچوب های جنسیت، صمیمیت و مرگ شکل می‌گیرد. دنیای نمایشنامه کوتوله ها پر از افرادی جوان است که برای رهایی از پوچی حاضرند از همه چیز خود بگذرند. اثری درخشان، عجیب و غریب، بامزه، صریح و به یاد ماندنی است.

بخشی از متن

در نمایشنامه کوتوله ها می‌خوانیم: تصدیق می‌کنم که بعضی وقتا تو رو از پشت شیشه های یه عینک تیره دیدم. بله، بعضی وقتا از پشت شیشه‌های شفاف یه عینک. گاهی با چشم خودم و بدون عینک. گاهی از پشت شیشه های اتاقِ ظرف شویی یا از پشت بوم، وقتی که برف پارو می‌کردم. یا از ته جاده توی مه رقیق یا از پشت بوم، زیر آفتاب داغ و سوزانی که برای ایستادن روی پشت بوم مجبور بودم لحظه به لحظه جام رو عوض کنم تا پاهام نسوزه.

آه، این وضع کاملاً خنده داره مگه نه؟ باید با صدای بلند خندید، از ته دل. خب شروع کن بخند، به خاطر خدا [نفسش را حبس می‌کند] گریه می‌کنی؟ [مکث]، به سمت کبریت فروش حرکت می‌کند. تو نمی خندیدی، گریه می‌کردی! [مکث] تو اشک می‌ریزی، تو با من همدردی می‌کنی. به خاطر من گریه می‌کنی، باورم نمیشه تو به خاطر وضعیت سخت من گریه می‌کنی. من اشتباه کرده بودم. [سریع و چابک] بیا بیا، گریه نکن، مرد باش، دماغت رو بالا بکش…

به خاطر خدا خودت رو جمع وجور کن. [عطسه می‌کند] آه، تب دارم ببخشید. [بینی‌اش را بالا می‌کشد، عطسه می‌کند] سرما خوردم، یه چیزی رفته توی چشمم. از امروز صبح یه چیزی توی چشممه. چشمام روی زمین می‌افتد. برای دیدن تو هیچ مشکلی ندارم. نه، نه. چشمام مشکلی نداره. قوه‌ی بیناییم خیلی عالیه. توی زمستون، بدون هیچ لباسِ گرمی فقط یه ژاکت می‌پوشم و میرم. نه این مشکل اونقدر حاد نیست که بین من و موضوع دیدم شکافی ایجاد کنه.

گریه نکن. تغييرات هوا بین من و موضوع دیدم سایه هایی درست می‌کنه. اونا شکلایی به خودشون می‌گیرن. می‌لرزن، می‌لرزن، لرزشای ابدی، گریه نکن. با این ظلمت کاری نمیشه کرد. البته بعضی وقتا به جایی پناه می‌برم. من دنبال یه درخت می‌گردم. دنبال یه شکاف بين بوته‌ها که بتونم سایه‌بونم رو درست کنم و برای خودم پناهگاهی بسازم و استراحت کنم. [آهسته و زیر لب] بعد دیگه صدای باد رو نمی شنوم و آفتاب رو نمی بینم. (ص101 نمایشنامه کوتوله ها)

هیچ چیزی مزاحمم نمیشه، هیچ چیزی خلوتم رو به هم نمی زنه. من توی جای خودم دراز می‌کشم، توی ننوی خودم و با انگشتام، آروم و سبک ساقه های علف رو لمس می‌کنم. گلای خودرو، گلبرگ گلای خودرو. زیر نخل خودم دراز می‌کشم زیر شاخ و برگا توی تاریکی سکوت می‌کنم و هیچ کار خاصی انجام نمی‌دم. یه چیزایی برام پیش میاد. ساعتایی که توی پناهگاهم هستم، سایه‌ها از روی من رد میشن، اما هیچ چیزی وارد خلوت من نمیشه.

 هیچ چیزی اونو به هم نمی زنه. [مکث] اما وقتش می‌رسه باد رو می‌بینم. باد رو می‌بینم که می‌چرخه و غباری پشت در عقبی به پا میشه. علفای بلند درو میشن. [آهسته و با ترس] تو می‌خندی، میخندی! چهره ی تو، بدن تو، [تنفر و ترسش را پنهان می‌کند] می‌لرزی، نفس نفس می‌زنی، تکون می‌خوری، بلند میشی میشینی، تو به من میخندی، آه… [کبریت فروش بلند می‌شود، سکوت.] (ص102 نمایشنامه کوتوله ها)

تو جوون‌تر به نظر می‌رسی، فوق العاده جوونتر. [مکث] می‌خوای توی باغ پرسه بزنی؟ باید زیر نور ماه خیلی روشن باشه. [ضعیف تر می‌شود.] می‌خوام با تو باشم، توضیح بدم. باغ رو…. به تو نشون بدم. درباره‌ی… گلا… توضیح بدم. جایی که می‌دویدم مسیر من… تو مدرسه… من نفر اول مسابقات دومیدانی در هاول بودم… وقتی که نوجوون بودم، هیچ چیزی بیشتر از یه نوجوون نبودم…

درباره نویسنده نمایشنامه کوتوله ها

هارولد پینتر تنها فرزند پدر و مادری یهودی در اکتبر ۱۹۳۰ در محلهٔ هاکنی شمال لندن متولد شد. پدرش خیاط بود. او در فضایی سرشار از اظهارات یهودی‌ ستیزی بزرگ شد که اهمیت به سزایی در نمایشنامه‌ نویس شدنش داشت. در شروع جنگ جهانی دوم، در ۹ سالگی مجبور به ترک لندن شد و در 12سالگی به لندن بازگشت. نویسنده نمایشنامه کوتوله ها می‌گوید تجربهٔ بمباران‌های جنگ هیچ‌وقت او را رها نکرده‌است.

در لندن به مدرسهٔ گرامر هاکنی رفت و در آن‌جا با گروهی از معلمان و دانش‌آموزان خوش‌فکر، پرانرژی و به‌لحاظ عقلی ماجراجو، آشنا شد. همین باعث شد تئأتر و ضدفاشیسم مهم‌ترین تأثیر را روی او بگذارد. فضای سال‌های بلافاصله بعد از جنگ لندن سرشار از خشونت‌های ضدیهود بود که صدای تأتری پرشور و حرارت، و ارعابی که به تدریج رخنه می‌کند و در واقع نمایش‌نامه‌های اولیه‌اش را شکل می‌بخشد، چیزی از این فضا در خود دارد.

در این مدرسه نقش مکبث و رومئو و چند نقش دیگر را بازی کرد که در انتخاب حرفه هنرپیشگی ترغیبش کرد. در سال ۱۹۴۸ بعد از مدرسه به آکادمی سلطنتی هنرهای نمایشی رفت که به دلیل نارضایتی پس از دو ترم تحصیل، آنجا را ترک کرد. در سال ۱۹۴۹ دو بار به‌دلیل سرپیچی از خدمت نظام وظیفه جریمه شد که اشارات زود هنگامی بر عزم مقاومت و مخالفت‌ گرایی‌اش دارد که در جهت گیری کلی و شکل‌ گیری بسیاری از نمایش‌نامه‌ هایش اثر گذاشته‌ است.

نقد نمایشنامه کوتوله ها pdf

در نمایشنامه کوتوله ها دیالوگ‌های نویسنده به‌اندازه‌ی یک قطعه شعر ـ شاید بیش از آن ـ کنترل‌ شده و دقیق‌اند. هر هجا، هر فصل، هر صدای کوتاه یا بلند، هر کلمه یا هر جمله به شکل‌گیری این ظرافت‌ها کمک می‌کند. نمایشنامه‌های پینتر، به‌خاطر استفاده‌ی خاص او از سکوت، برای افزایش کشمکش و نشان دادن ناتوانی شخصیت‌ها در بیان حقیقت و همچنین گفت‌وگوهای کوتاه و مرموز مورد توجه‌اند.

علاوه بر این در سکوت نمایشنامه‌های پینتر، گونه‌ای «پینترسک» که شامل فانتزی‌های اروتیک، مشغله‌های ذهنی، حسدها، نفرت‌ها و دشمنی‌های خانوادگی و آشفتگی‌های روانی می‌شود، ‌نهفته ‌است. پینتر در سنین جوانی همواره آثار کافکا و همینگوی را می‌خواند.

او بعد از گذران دو سال دشوار، تحصیلاتش را در آکادمی سلطنتی هنرهای دراماتیک لندن نیمه‌تمام رها کرد. پینتر در ۱۹۴۹ به‌دلیل سرپیچی از شرکت در جنگ به دادگاه فرا خوانده شد، اما بخت با او یار بود و قاضی دادگاه برایش مجازاتی سنگین‌تر از پرداخت جریمه‌ی نقدی تعیین نکرد، که البته پدرش این جریمه‌ی نقدی را پرداخت.

اگر از طرفداران قلم این نویسنده نامدار هستید، نمایشنامه کوتوله ها انتخاب خوبی برای شماست.